Znana jako “siostra ubogich”, bł. Maria Klara od Dzieciątka Jezus poświęciła swoje życie miłości i służbie innym, zwłaszcza chorym i potrzebującym. W swojej pracy kierowała się miłością i chrześcijańskim miłosierdziem.
Maria Klara od Dzieciątka Jezus, młoda arystokratka, została bardzo wcześnie osierocona, ale postanowiła zostać “matką” dla pozbawionych środków do życia. W czasach, gdy było to oficjalnie zabronione, udało jej się założyć zgromadzenie zakonne poświęcone tej sprawie (Franciszkanie Szpitalnicy Niepokalanego Poczęcia).
Aż do swojej śmierci w 1899 roku pokonywał wszelkie przeciwności, zawsze powtarzając: „Tam, gdzie trzeba czynić dobro, niech się dzieje!”
Libania Albuquerque, lepiej znana jako siostra Maria Clara do Menino Jesus, zawsze odznaczała się energicznym duchem, silnym temperamentem, głęboką duchowością i stanowczością charakteru.
Krzyk najuboższych rzucił wyzwanie jego sposobowi życia i dlatego w życiu zakonnym szukał sposobu całkowitego oddania się służbie najbardziej potrzebującym. Wyraźnie zdając sobie sprawę z powołania Pana, w 1869 roku przyjęła habit kapucynki z Nossa Senhora da Conceição i otrzymała imię Siostry Marii Klary ao Menino Jesus.
Ponieważ ustawodawstwo portugalskie zabraniało wszelkich form życia religijnego, jej kierownik duchowy poradził jej, aby udała się do klasztoru w Calais we Francji, który należał do sióstr franciszkanek szpitalnych. W kwietniu 1871 roku złożyła profesję we Francji, a w następnym miesiącu powróciła do Portugalii jako przełożona klasztoru św. Patryka i zaangażowała się w intensywną reformę tego klasztoru, dając początek nowemu zgromadzeniu: siostrom szpitalnym.
W ciągu 28 lat, przewodnicząc Zgromadzeniu, przyjęła około tysiąca sióstr i stała się pionierką akcji społecznej w swoim kraju, zakładając ponad 142 dzieła: szpitale, pielęgniarstwo domowe, żłobki, szkoły, kolegia, pomoc dzieciom i starcom, kuchnie dla zup.
Zmarł w grudniu 1899 roku, w wieku 56 lat, ofiarą choroby serca i uszkodzenia płuc.
Wraz z Błogosławioną Marią Klarą jesteśmy wezwani do zwracania uwagi na otaczający nas świat i do ofiarowania własnego życia dla najbardziej potrzebującym.