Kierując się wartościami i ideałami wiary katolickiej, Marcel Callo dzielił się gorliwością apostoła wśród klasy robotniczej, nawet w obozach koncentracyjnych. Obyśmy mieli ten sam entuzjazm i odwagę do dawania świadectwa naszej wiary.
Hojny młodzieniec Marcel Callo urodził się w 6-ego grudnia 1921 r. w rodzinie głęboko chrześcijańskiej i zmarł w obozie koncentracyjnym Mauthausen w 1945 r. Był harcerzem, a następnie dżokejem (katolicka młodzież pracująca). został powołany do pracy przymusowej w Niemczech, w wieku 22 lat, wyjechał stamtąd z mocnym zamiarem kontynuowania apostolatu w tych bardzo trudnych warunkach.
Jako dobry uczeń, w wieku ośmiu lat poczuł potrzebę przyłączenia się do Croisade Eucharystii, ruchu, który ma na celu zapewnienie prawdziwego spotkania z Jezusem i od tego momentu Marcel zaczął codziennie pomagać przy Eucharystii.
W 18-ego czerwca 1934 roku, w wieku 12 lat, złożył przyrzeczenie harcerskie, uczestnicząc z wielkim zapałem w zajęciach harcerskich. Przykład w harcerstwie, jako przywódca narzucał się swoim charakterem, nie dyskutując o swoim autorytecie.
Niskie dochody rodziny sprawiły, że Marcel poczuł się zmuszony do wniesienia wkładu. W typografii, w której zaczął pracować, jego wiara została wystawiona na próbę, jednak Marcel pozostał wierny Bogu.
Został zaproszony do przyłączenia się do KMR (Katolickiej Młodzieży Robotniczej), aby zostać apostołem Jezusa w świecie klasy robotniczej. Jakiś czas później został zwerbowany do pracy w ramach służby obowiązkowej w Niemczech. Postanawia więc wyjechać jako misjonarz.
Jego działania zaczęły przyciągać uwagę hitlerowskiej tajnej policji Gestapo i został aresztowany w 19-ego kwietnia 1944 r. Później przeniesiony do jednego z obozów koncentracyjnych na roboty, zmarł w 19-ego marca 1945 r. w wyniku Pańskiego stanu zdrowie.
Duchowość Marcela Callo jest tłumaczeniem jego harcerskiego zaangażowania: „Na moją cześć i z łaską Bożą przyrzekam służyć Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie, pomagać bliźnim w każdych okolicznościach, przestrzegać prawa słuchania”.